سایت دلتاریک

ﻋﻤﺮﯼ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﻣﻦ ﻧﺮﻓﺖ ﺩﻝ ، ﻫﻤﺰﺑﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﺏ ﺗﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺟﺎﻧﮕﺪﺍﺯ ﺯﻣﻦ ﺭﻭﯼ ﺑﺮﻧﺘﺎﻓﺖ ﻭﻳﻦ ﺭﻧﺞ ﺩﻟﻨﻮﺍﺯ ﺯﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﻧﺪﺍﺷﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻭ ﻧﺎﻣﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻧﻮﺍﯼ ﺩﻝ ﺑﻴﻨﻮﺍﯼ ﻣﻦ ﺩﺭﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺩﻳﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﺩﻝ ﺗﻮ ، ﻧﺸﺪ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰﻡ ﻛﻪ ﺑﻲ ﮔﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﮒ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺯ ﺩﺍﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺩﻝ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺎﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺠﺴﻢ ﺭﻧﺞ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻨﻢ ؟ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﻳﯽ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺭﻧﺠﺪﻳﺪﻩ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻛﻨﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﭼﺸﻢ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ” ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ﺻﻔﺎﯼ ﺗﻮﺭﺍ “ – ﺁﻩ ﺍﺯﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ ! ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻢ ﻛﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﻡ ﻭ ﺯ ﻋﻬﺪ ﻛﻬﻦ ﻳﺎﺩ ﻣﯽ ﻛﻨﻢ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﻍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﻧﺎﻻﻥ ﺯ ﺑﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ . ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﺷﻌﺮﻡ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﻨﮕﺮ ﻛﻪ ﻏﻢ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﯼ ﻣﺮﮔﻢ ﻛﺸﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ” ﺗﺸﻨﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ “ ﻣﻦ ﻣﺒﻴﻦ ﺍﯼ ﺑﺲ ﺣﺪﻳﺚ ﺗﻠﺦ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﮔﻔﺘﻢ : ﺯ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﻔﺘﯽ : ” ﻏﻤﻴﻦ ﻣﺒﺎﺵ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻛﻮﺭ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺮ ﺍﺳﺖ “ ! ﺩﻳﺪﯼ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺮ ﻭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻛﻮﺭ ﺻﺪﻫﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻗﻮﯼ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ؟